Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΜΚΟ Ή Η ΜΚΟ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ;

Διάβασα στις τοπικές εφημερίδες μια είδηση που με έκανε να βγω από τα ρούχα μου .
 

 

3.440 ευρώ θα δοθούν από το Δήμο για ψυχαγωγική εκδήλωση των απόρων ,η όποια θα διοργανωθεί από την ΜΚΟ ΌΜΙΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ UNESCO ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ. Μέχρι εδώ πολύ καλά , γιατί αυτή την μαύρη περίοδο που διανύουμε οι ψυχαγωγικές εκδηλώσεις είναι απαραίτητες για να μην τρελαθούμε . Ένα ξένο συγκρότημα  έλεγε το άρθρο ,θα αναλάβει να διασκεδάσει τους απελπισμένους που περιθάλπει η ΜΚΟ !!!

Μπράβο στους συμβούλους που διαφώνησαν με αυτή την απόφαση του Δ .Σ του Δήμου Κορινθίων, γατί έχω πικράν πείρα  από παλιότερη εκδήλωση της πιο πάνω οργάνωσης. Σε αυτές τις δύσκολες εποχές για όλους μας, έκλεισε αίθουσα στο Χίλτον το χειμώνα  και βράβευσε παράγοντες του ποδοσφαίρου και άλλων αθλημάτων. Μια ανούσια εκδήλωση  χωρίς περιεχόμενο που κάθε γνωστικός άνθρωπος καταλάβαινε πως υπηρετούσε άλλους σκοπούς, από αυτούς που θα έπρεπε να υπηρετεί . Εξαιρώ βέβαια τα λόγια των βραβευθέντων που μιλούσαν για ελπίδα οι περισσότεροι .Έλεγαν πως μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα στην πατρίδα μας ώστε να μην υπάρχουν φτωχοί.

Και ΜΚΟ θα συμπλήρωνα εγώ .

Το σκανδαλώδες είναι πως ο Πρόεδρος της ως άνω οργάνωσης,  επαναλάμβανε από μικροφώνου πρόσκληση σε όλους για να παρευρεθούν στo Γκάλαξι του Χιλτον το ίδιο βράδυ. Το Γκάλαξι είναι πολυτελής αίθουσα στην ταράτσα του ξενοδοχείου ,όπου εκεί πηγαίνουν μόνο όσοι  έχουν πολύ υψηλά εισοδήματα και θέλουν να περάσουν ωραία έχοντας την Αθήνα στα πόδια τους. Για να το πω απλά για τους περισσότερους από εμάς το φαγητό στο εστιατόριο αυτό ,ακόμα και ο καφές, είναι απαγορευτικά. Στην εκδήλωση στο Γκάλαξι  θα βραβεύονταν οι χορηγοί της ΜΚΟ. Σχήμα οξύμωρο βοηθάω κάποιον και αυτός ξοδεύει τα μισά για να  με βραβεύσει.

Από παιδάκι ήξερα ότι όταν δίνεις βοήθεια σε κάποιον δεν πρέπει να το ξέρει κανείς   και κυρίως δε δεν πρέπει να περιμένεις ανταπόδοση. Ο πάτερ Νεκτάριος ο μεγάλος δάσκαλος ο σοφός και ταπεινός υπηρέτης του Θεού,  μας έλεγε στο κατηχητικό: "Παιδιά μου όταν δίνετε με το δεξί χέρι να μην το ξέρει ούτε το αριστερό ,έτσι λέει ο Κύριος." Άλλαξαν τα χρόνια και οι Αλληλέγγυοι έγιναν εταιρίες με προέδρους που θέλουν να φαίνονται σε φιέστες και γιορτές.

Από την άλλη δεν κακίζω  και τους συμβούλους που είπαν "ναι" για τα 3.440 ευρώ στην τοπική  UNESCO γιατί μετά θα  μπορούσαμε να τους κακολογούμε ως ανάλγητους. Τους αναγκάζουμε  πολλές φορές με τα αιτήματα μας να κάνουν αψυχολόγητες ενέργειες. Όλα για τις ψήφους.
Υπάρχουν τοπικά σχήματα που είναι σε θέση να ψυχαγωγήσουν τους συνανθρώπους μας ,χωρίς αμοιβή, και τέτοια έχει ο Δήμος πολλά και υψηλού επιπέδου. Αυτό θα πει αλληλεγγύη και να καλέσει τον κόσμο να μαγειρέψει και να δεξιωθεί τους δοκιμαζόμενους συμπολίτες μας, η UNESCO του Πειραιά και των Νήσων. Και ο Δήμος ας δώσει τα 3.440 ευρώ για την πραγματική ανακούφιση των αναξιοπαθούντων, στηρίζοντάς τους με είδη πρώτης ανάγκης μέσα από τις δομές του.

Η αγάπη όλα τα καλύπτει εκτός από την ματαιοδοξία των παραγόντων ορισμένων "ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΩΝ" .

Μαρια Χρισταρά  Σπυρογιαννάκη.

Τα παιδιά της Φιλαρμονικής

Στις 27/3 ημέρα Κυριακή 11 η ώρα το  πρωί το Καλογεροπούλειο Ίδρυμα γέμισε με παιδιά.
Ο κ Χρήστος Καλούδης, πρώτο κόρνο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σε ειδικό σεμινάριο, θα τους μάθαινε τα μυστικά του οργάνου ,που ξεκίνησε στην αρχική του μορφή το 1470 περίπου για να μεταφέρει με τους ήχους του μηνύματα  απ' το ένα μέρος στο άλλο, γι 'αυτό  και το Ταχυδρομείο το έχει ως σήμα του.

Είδα νεαρές κοπέλες μοντέρνες  και  νέους με ζωηρό βλέμμα  να παρακολουθούν με ενδιαφέρον   τον  δάσκαλο να τον κοιτούν στα μάτια και μετά να κάνουν ερωτήσεις καίριες ,που άνοιγαν συζητήσεις που κράτησαν πάνω από δύο ώρες. Στο τέλος ένας ένας ανέβαινε στη σκηνή και έπαιζε με  κόρνο   χωρίς κλειδιά, όπως πρωτοπαρουσιάστηκε, μια μελωδία του Μπετόβεν. Με τρακ υπό το αυστηρό αλλά τόσο τρυφερό βλέμμα του κύριου Καλούδη, όλοι έβγαλαν το κομμάτι, χειροκροτούμενοι από τους συμμαθητές τους.


Πλησίασα μερικά παιδιά και τα ρώτησα πως αγάπησαν ένα όργανο που είναι σπάνιο, που δεν είναι ο ήχος του καθημερινά στα αυτιά μας. Μου απάντησαν με ενθουσιασμό ο «κύριος», μας έκανε να το αγαπήσουμε,  είναι τόσο καλός και μεταδοτικός στη γνώση που σκεφτόμαστε να πάρουμε πτυχίο στο κόρνο, είναι πολύ ωραίο όργανο!!! Εξεπλάγην.

Πάνω από διακόσια παιδιά παρακολουθούν μαθήματα στο Ωδείο του Δήμου  Λουτρακίου. Εμφανίζεται η Φιλαρμονική και νομίζεις πως έχεις μπροστά σου συμφωνική ορχήστρα. Μπράβο στον Δήμο που νοιάζεται για την νεολαία της πόλης του .
Ένα σχόλιο όμως που διάβασα σε κάποιο ηλεκτρονικό μέσο την 25 Μαρτίου , έλεγε πως οι καθηγητές του Ωδείου είναι πάνω από δύο χρόνια απλήρωτοι!  Μου κίνησε   την περιέργεια  και ρώτησα  να μάθω  αν είναι αλήθεια ότι υπάρχουν αυτές οι οικονομικές συνθήκες εργασίας  για τους καθηγητές στο Ωδείο.

Πάνω από δύο χρόνια οι καθηγητές απλήρωτοι , χωρίς συμβάσεις, δουλεύουν γιατί σκέπτονται αυτά τα νέα παιδιά, τους μαθητές  τους και γιατί κάθε χρόνο τους υπόσχονται  οι υπεύθυνοι πως θα τελειώνει αυτό το καθεστώς. Διερωτήθηκα πως αν είναι αυτό αλήθεια ,πώς ανεβαίνουν χωρίς αιδώ στις εκδηλώσεις οι παράγοντες και με βαρύγδουπα λόγια μιλάνε για έργο  που επιτελείται στο Δήμο, και ξεχνούν να ευχαριστήσουν τους άμισθους δασκάλους;


Αδικία μεγάλη κύριοι να κρατάτε χωρίς πληρωμή τους ανθρώπους αυτούς, που αποδεδειγμένα προσφέρουν και μάλιστα σε παιδιά. Σκέφτομαι καμιά φορά πως θα νιώθει ένας νέος ταλαντούχος ,που σπούδασε στο Πανεπιστήμιο, όταν  η Αρχή που υπάρχει για να προστατεύει ,να υπηρετεί  τον πολίτη,  προσβάλει την προσωπικότητα του, κρατώντας τον να εργάζεται επί χρόνια χωρίς πληρωμή .
ΑΠΑΓΟΗΤΕΥΣΗ   ΝΤΡΟΠΗ.


Ορίστε κύριοι πως φέρονται στα παιδιά μας οι άρχοντες , παιδιά  όλων μας είναι οι αδικούμενοι κατάφορα μουσικοί δάσκαλοι της φιλαρμονικής του Δήμου Λουτρακίου. Ελπίζω πως θα πάρουν οι άνθρωποι τα χρήματα τους και δεν θα χρειαστεί να διαταραχθούν οι σχέσεις των παιδιών με τους σπουδαίους δασκάλους τους που έρχονται μάλιστα πολλοί από την Αθήνα με δικά τους έξοδα.
Αυτόν τον κόσμο φτιάξαμε και μετά παραπονιόμαστε πώς οι ξένοι είναι ανάλγητοι όταν η Αδικία ξεκινάει από το «σπίτι» μας.

Μαρία Χρισταρά

Οι Άγιοι της γης.

Ουαί υμήν καθάρματα /Τραπεζιτών αδίκων όπου/
τους φόρους θέλετε/ των διαφόρων σύκων.
Σουρής.

Το θέμα τον αγροτών είναι επίκαιρο,  γι αυτό είναι ευκαιρία να αποτίσω φόρο τιμής στους αγρότες που γνώρισα στην Νεμέα τα χρόνια που έζησα εκεί .
Δεν υπάρχει πιο σκληρή δουλειά γεμάτη αγωνία και καρδιοχτύπι από την δουλειά των  αγροτών κυρίως αυτών που δεν έχουν τα μέσα.
Δεν έχω ακούσει κανέναν  άνθρωπο πριν κοιμηθεί  να κοιτάζει τον έναστρο χειμωνιάτικο ουρανό και να μην τον πιάνει ο ύπνος ." Κι αν πέσει πάγος και κάψει τα αμπέλια;"
Όταν εμείς κάναμε ηλιοθεραπεία αυτοί έτρεμαν  μην έλθει  λίβας και "λιβακώσουνε" τα σταφύλια. Οι πολλές βροχές  ορισμένους   μήνες  τους φόβιζαν γιατί θα τους τα  σάπιζε.
Και ο χιονιάς ήταν επιζήμιος γιατί τους τα πάγωνε.
 

Ή Θανασούλα η Χριστούλια ήταν λεβέντισσα ,γερόντισσα, που δούλευε μαζί με τον κυρ Θανάση τον άντρα της στα αμπέλια του κάμπου. Μιλούσε για τα νιάτα τους με ιστορίες που έκρυβαν κόπο πόλεμο αγωνία πόνο και το δάκρυ κατρακυλούσε εύκολα αφού οι αυλακιές στο πρόσωπο της ήταν πολλές και βαθιές. Δεν γελούσε, μόνο χαμογελούσε και στα μάτια της ξεχείλιζε  η υπομονή κι ή αγάπη. Ένα πνεύμα αγαθό που όλα τα πρόφταινε χωρίς παράπονα.

" ουαί δυνάσται τύρρανοι Ελλάδος νηστικής"
Την έδειραν ανεμόβροχα μεσοκαμπίς  και χιόνια ,Πρωτοβρόχια την μούσκεψαν στον κάμπο μαζί με τον ζευγολάτη σύντροφο της, συννεφόκαμα το θέρος την έπνιξε στο θέρο και στα αλώνια και όλα τ' άντεξε. Με τα χέρια τους και μια απαρχαιωμένη φρέζα προσπαθούσαν να βγάλουν τον επιούσιο.
Τα κατάφεραν μια χαρά και έκαναν μια πολύ όμορφη οικογένεια. Ποτέ όμως δεν σήκωσαν κεφάλι, δεν μπόρεσαν μέχρι να πεθάνουν  να αισθανθούν "μεγάλοι". Τα σημάδια  της ταλαιπωρίας στο πρόσωπο και το σώμα τους ήταν έντονα αλλά την ψυχή τους την είχαν κρατήσει ακμαία.
Κάθε χρόνο στο μαγκανοπήγαδο, στη μάχη με τη γη και τα θεριά της. Τους είχα δει να κάνουν "χαράκι" και να σέρνονται γονατιστοί από κούτσουρο σε κούτσουρο, να ψεκάζουν με την ψεκαστήρα ένα μπλε υγρό , στρέμματα ολόκληρα με σταφίδα και αμπέλια. Τα λιπόσαρκα κορμιά τους σήκωναν  βάρη πολλαπλάσια του δικού τους βάρους και  έγερναν σαν την καλαμιά στο φύσημα του ανέμου.  

Να ξεφυλλίζουν, να κορφολογάνε, όχι μια φορά  ,αξημέρωτα να σκάβουν γύρω  γύρω τα κούτσουρα και να βγάζουν τα χέρια τους αίμα. Ερχόταν και η ευλογημένη ώρα να τρυγήσουν, αν τους τα είχαν αφήσει τα στοιχειά της φύσης καρπό ,αλλά και εκεί ο κόπος δεν περιγράφεται. Μια φορά μόνο πήγα να βοηθήσω  και έπαθα ακατάσχετη ρινορραγία.
 

 Ποτισμένα όλα με ιδρώτα ,πόνο και αίμα. Αγωνία  μετά για την τιμή του "έμπορα" ,για τον καιρό γιατί ή βροχή τους έπαιρνε την σοδειά από τα αλώνια ,ή τους σάπιζε τα κρασοστάφυλα και πάει ο ετήσιος κόπος  . Συνήθιζε να δαγκώνει τον δείκτη του δεξιού της χεριού  με τα λιγοστά δοντάκια που τις είχαν απομείνει για να δείξει τον πόνο  που της προκαλούσε ή καταστροφή και μετά, άντε πάλι στεναχώρια για την αποζημίωση.
 

Ή Ιατρική περίθαλψη για τους αγρότες για πολλά χρόνια ήταν ανύπαρκτη.
Παραπονιόταν για αδικίες στην κατανομή της επιδότησης αλλά ή φωνή της δεν έφθανε στα αυτιά των αρμοδίων γιατί δεν ήταν παράγοντας. Οι αγρότες οι μικροί δεν αποζημιώνονται με τίποτα , οι αγωνίες και ο σωματικός κόπος δεν πληρώνονται με τίποτα.
 

Εδώ θέλω να πω πως οι διαπλεκόμενοι κομματικοί συνδικαλιστές των αγροτικών συλλόγων έκαναν λάθη και  δεν πρόσεξαν το καλό των απλών αγροτών αλλά το προσωπικό τους συμφέρον. Δεν μπορώ να φανταστώ τους αγρότες που άναβαν με τα χιλιάρικα  τα πούρα τους ,δίπλα στου "αγίους της γης" που πλήρωσαν με την υγεία τους όλα αυτά τα βάσανα . Νιώθω πολύ άσχημα όταν τους θυμάμαι δύο γεροντάκια  να συνεχίζουν να δουλεύουν για να  βοηθάνε ,γιατί οι άδικοι πολιτικοί μας, έκαναν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
 

Τώρα που τους σκέπτομαι λυπάμαι που πόνεσαν  τόσο. 

Από τον αγώνα των σημερινών  αγροτών ,τους αγρότες αυτούς θέλω να δω δικαιωμένους  .
Αιωνία ή μνήμη των απανταχού Αγίων της  γης.
 

Μαρία Χρισταρά Σπυρογιαννάκη

Ημέρα της αγάπης, 2016

Την Κυριακή 14/2  γιορτάσαμε την ημέρα της αγάπης με μουσική από την ορχήστρα του Δήμου Λουτρακίου.
Ή βραδιά ήταν αφιερωμένη σε μελωδίες από κλασικές ταινίες με θέμα τον έρωτα .
Ακούστηκαν μουσικές από τις ταινίες: Όσα παίρνει ο άνεμος,Πέρα από την Αφρική, Ιστορία Αγάπης ,Ρωμαίος και Ιουλιέτα ,Τιτανικός Το φάντασμα της Όπερας ,Ζωή σαν Τριαντάφυλλο κ.α
Ταξίδεψαν οι προσκεκλημένοι στο όνειρο και ο πόνος για τα όσα γίνονται γύρω μας εχάθη.
Γέμισε ή αίθουσα αρώματα ,χρώματα, εικόνες μια νύχτα που ή πατρίδα δοκιμάζεται με τον Ισθμό κλειστό και τον κόσμο να ταλαιπωρείται ,μια ομάδα νέων παιδιών έδωσε ελπίδες στους θεατές, που χειροκρότησαν  παρατεταμένα τις ερμηνείες.Πειθαρχημένο σύνολο ,υπάκουο στη μπαγκέτα του μαέστρου απέδωσε γλυκά τα δύσκολα έργα .
Όμορφα πρόσωπα νεανικά, έπαιξαν με υπευθυνότητα  σοβαρότητα και χάρη προσηλωμένα στην παρτιτούρα και στα χέρια του μαέστρου.
Απίστευτο αποτέλεσμα γιαυτό και ο κόσμος ήταν γενναιόδωρος σε αντίθεση με τον Δήμο που προσέφερε στους σολίστες από ένα τριαντάφυλλο(!)
Ήταν ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στην κινηματογραφική μουσική, που ερμήνευσε ή φιλαρμονική Λουτρακίου πλαισιωμένη από σπουδαίους σολίστες.
   Κλασική κιθάρα Βασίλης Πιερρακέας,ακορντεόν Παναγιώτης Ζαφειρίου , Θέη Σταύρου σοπράνο ,Ζαφείρης Κουτελιέρης βαρύτονος. Ο Σπύρος Μουρίκης με το κλαρινέτο του ζωγράφισε, όπως και ή Κατερίνα Παντελέων με το φλάουτο.
Διευθυντής   ορχήστρας ο ταλαντούχος μαέστρος Πελοπίδας Μαυρόπουλος.
Ή κρίση στον τόπο μας δεν είναι οικονομική μόνο, είναι και ηθική και πνευματική και να που ο Δήμος Λουτρακίου βρήκε τον καλύτερο και του εμπιστεύθηκε τον πολιτισμό των νέων . Μόνο αυτοί οι άνθρωποι θα σώσουν την χώρα ,αυτοί που δεν βλέπουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον έχουν το χάρισμα να εμπνέουν τα νέα παιδιά και να τα δίνουν όλα για το καλύτερο αποτέλεσμα.
Το Λουτράκι έχει ένα κόσμημα τον Πελοπίδα Μαυρόπουλο και πρέπει να είναι πολύ περήφανοι οι άνθρωποι του Δήμου γιαυτό
Η κοινωνία μας  θα ωφεληθεί πολύ από αυτόν στα επόμενα χρόνια,
γιατί το παιδί αυτό εκτός από το χάρισμα έχει και τα κότσια να παλεύει για το καλύτερο.

Θερμά συγχαρητήρια.
Μαρία Χρισταρά-Σπυρογιαννάκη

Αφεντικά και δούλοι σ.... γινήκαν ούλοι (παροιμία του λαού)

Στο συλλαλητήριο της Πέμπτης δεν κατέβηκα ,γιατί χρόνια τώρα έχω  καταλάβει ότι ή δύναμη του πολίτη είναι στο χέρι του ,την ώρα που μπαίνει μέσα στο  μπλε παραβάν.  Ή πολιτική ήττα της κυβέρνησης ,που ψηφίστηκε με πρόγραμμα υπέρ του λαού και πράττει τα αντίθετα ,κατέβασε τον κόσμο στον δρόμο και πολύ σωστά.  Άνθρωποι που έχασαν τις δουλειές τους ,την ασφάλεια τους,τις συντάξεις τους τις κοινωνικές παροχές βγήκαν για να υπενθυμίσουν  στους κυβερνήτες τα ψέμματα που είπαν για να πάρουν την εξουσία.

  Είχα όμως και την ευκαιρία να δω από φωτογραφίες πρόσωπα που τα τελευταία χρόνια ήταν παράγοντες των κυβερνήσεων  που πέρασαν ,και δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν πριν τον γκρεμό, τη καταστροφή της πατρίδας μας. Είδα τους περισσότερους που εξέδωσαν άδειες οικοδομικές παράνομων κτηρίων με αποτέλεσμα να χαθούν εκατομμύρια εισφορών στο ΙΚΑ.  Είδα γιατρούς που όταν με εξέτασαν ποτέ δεν έδωσαν μια απόδειξη με αποτέλεσμα να μην μπαίνουν στα ταμεία του κράτους χρήματα που θα πήγαιναν για την στήριξη των κοινωνικών δομών. Ήταν εκεί και πολλοί που την περίοδο των τρελών δανείων που χορηγούσαν οι τράπεζες ,προκειμένου να κερδίσουν, δεν τόλμησαν να προστατέψουν τους ανίδεους που έπαιρναν τα δάνεια και σήμερα βρίσκονται καταχρεωμένοι ,ενώ έχουν ορκισθεί ότι θα υπηρετούν το δίκαιο.   Επαγγελματίες είδα που την ταμειακή μηχανή την έχουν για μπιμπελό στο μαγαζί τους .  Πολλοί από τους παραπάνω ο φακός τους απαθανάτισε την ώρα που από την πολλή στεναχώρια τους χασκογελάνε.
 
  Είδα όμως νέους επιστήμονες με πολλούς τίτλους σπουδών  που πραγματικά δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούν ότι οι άνθρωποι της συντεχνίας τους φταίνε που τόσα χρόνια ενώ έβλεπαν ότι έρχεται το κακό  νόμιζαν ότι αυτούς δεν θα τους άγγιζε. Πρώτη φορά μεροκαματιάρηδες   φτωχοί συνταξιούχοι με πάμπλουτους συμπολίτες κατέβηκαν στον δρόμο για τον ίδιο λόγο, το συνταξιοδοτικό .Οι πρώτοι για το ξεροκόμματο οι δεύτεροι για το παντεσπάνι.  Σχήμα οξύμωρο ακόμα και σαν εικόνα.
 
  Που να ήξερα ότι όταν ήμουν είκοσι χρόνων στην Καλαμάτα ,κάτω από ένα μπαλκόνι  με δύο μωρά, ότι ο πολιτικός που μιλούσε στο μπαλκόνι και έλεγε για δωρεάν παιδεία, υγεία, περήφανα γηρατειά, θα έβρισκε πολλούς από αυτούς που είδα στις φωτογραφίες σήμερα, συνεργούς για να φέρουν την καταστροφή στην χώρα και την υποδούλωση μας στους δανειστές.  Το περίεργο είναι ότι σε οποίο κόμμα και αν ανήκαν, η διαπλοκή τους ένωνε,και έτσι το πανηγύρι κράτησε σαράντα χρόνια . Αυτοί που ήταν στην πρώτη γραμμή της διάλυσης της Ελλάδας για ίδιον όφελος σήμερα φιγουράρουν σε πρώτο πλάνο με τα πλακάτ.
 
 Θα μπορούσα να χαμογελάσω με αυτήν την εικόνα αλλά ή θλίψη που μου έφεραν τα φαιδρά πρόσωπα τους δεν επέτρεψαν ούτε σε έναν μυ να συσπαστεί. Καημένη πατρίδα οι περισσότεροι που προθυμοποιήθηκαν να σε υπηρετήσουν σε πούλησαν και τώρα ζητούν το διάφορο.Η ήττα της "πρώτη φορά αριστερά"γκρέμισε τις επιθυμίες μας ,τις ελπίδες μας ,όμως είμαι σίγουρη  ,θα βρεθούν άνθρωποι που θα γυρίσουν πίσω στις αξίες και θα κλείσουν όλους αυτούς στο χρυσό τους ντουλάπι να μην τους ξαναδούμε.

  Το κακό είναι ότι θα κατακρημνιστούν ζωές εν τω μεταξύ.

  Μαρία Χρισταρά-Σπυρογιαννάκη

Αγκαλιές

Την Πέμπτη ήταν ή ημέρα της αγκαλιάς ,το έμαθα με καθυστέρηση   δύο ημερών και  σκέφτηκα πως μπορεί να περάσει μέρα χωρίς αγκαλιά;

Την Πέμπτη όμως μου συνέβη κάτι που θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.  Κάποιος μέχρι χθες "φίλος" με στενοχώρησε χωρίς να του έχω δώσει κάποια αφορμή, έβγαλε την πικρία του επιτιθέμενος σε εμένα. Αποτέλεσμα να αισθανθώ πολύ άσχημα και το βράδυ στον ύπνο μου είδα την μάνα μου που με αγκάλιασε σφιχτά και παρατεταμένα και ω του θαύματος ή στεναχώρια μου μετριάστηκε.


 Αγκαλιά παίρνω την Μαρία και δεν χορταίνω να σφίγγω το εφηβικό κορμάκι της ,ακούγοντας την καρδούλα της να φτερουγίζει. Αγκαλιάζω την Αθανασία που γελάει και μου λέει ναζιάρικα ,έλα, έλα γιαγιά φτάνει ,φτάνει ,ενώ σφίγγεται πιο πολύ κοντά μου. Στην αγκαλιά μου χάνεται ο μικρός Αλκιβιάδης που μοσχοβολάει μόσχο και γαρύφαλλο και αφήνεται στα χάδια και τα φιλιά μου κάνοντας μου γλυκές γκριμάτσες και σκέρτσα.


 Αγκαλιές κάνω με τους αγαπημένους μου φίλους θέλοντας να πάρω την θετική τους ενέργεια και την ζεστασιά της ψυχής τους. Τις αγκαλιές των παιδιών μου τις έχω στερηθεί από τότε που μεγάλωσαν και κοίταξαν να αυτονομηθούν. Εντύπωση όμως μου κάνει  κάθε φορά που αγκαλιαζόμαστε   πόσο έχουν μεγαλώσει και τώρα χωράω εγώ στην αγκαλιά τους.
 
Πως να μην αναφέρω τις αγκαλιές του αγαπημένου μου σαρανταπέντε χρόνια που με ζέσταναν ,με ισορρόπησαν και με βοηθούν να αντιμετωπίσω την δύσκολη ανηφόρα των γηρατειών. Αγκαλιές ευγνωμοσύνης  από ανθρώπους που τους βρέθηκα με τις ελάχιστες δυνάμεις που είχα μου έχουν μείνει ανεξίτηλα στη ψυχή μου. Αγκαλιές ενθουσιασμού ,από στιγμές διασκέδασης,σε γάμους βαφτίσια αλλά και αγκαλιές ένδειξης συμπόνιας που έφερναν ανακούφιση,σε αρρώστιες απώλειες αγαπημένων ανθρώπων που γίνονταν βάλσαμο και μείωναν τον πόνο. Αγκαλιά από πνευματικούς ιερούς πατέρες που έμοιαζαν ανοιχτά ουράνια ,χάδι στην ψυχή έχω καταγεγραμμένες .

Αγκαλιές, μην διστάσετε. να δίνετε και να παίρνετε και μην περιμένετε την 21/1 που είναι αφιερωμένη σ' αυτές για να απλώσετε τα χέρια και να σφιχταγκαλιαστείτε. Αφιερώνουν μια ημέρα σε κάτι που τείνει να χαθεί ,φαίνεται ότι και οι αγκαλιές χάνονται σιγά σιγά ή γίνονται πιο χλιαρές και έτσι μας δίνουν μια μέρα που μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να αγκαλιαζόμαστε . Ας βάλουμε στο πρόγραμμα μας την αγκαλιά για να αισθανόμαστε τον χτύπο της καρδιάς των ανθρώπων μας που θα μας κρατάει ψυχικά ζεστούς.

Αγκαλιές,Αγκαλιές,Αγκαλιές σε αυτή την κρύα από αισθήματα εποχή μας,για να  αντέξουμε την σκληρή πραγματικότητα.

  Μαρία Χρισταρά-Σπυρογιαννάκη

Όλοι μαζί

Το απόγευμα της Παρασκευής ήταν βαρύ ,βροχερό ,που και που μόνο κάνα πουλάκι πέταγε στον ουρανό αλλά μόνο για μικρή διαδρομή.
Ένα αστραπόβροντο έσχισε τα ουράνια και έφερε αναστάτωση στα σωθικά μας.Μια γυναικεία φωνή ούρλιαξε "ο Θεός δεν θα μας αφήσει ο Θεός "και όρμησε προς το μπαλκόνι.
Από εκείνη την ώρα και έως το επόμενο μεσημέρι ή γυναίκα ή ΜΑΝΑ ούρλιαζε. ΕΣΠΑΣΕ
Με μεγάλες προσπάθειες ανθρώπων αλληλέγγυων τελικά κατέληξε στο Δαφνί, που το προηγούμενο βράδυ είχαν αρνηθεί να την νοσηλεύσουν.
Μια χαρά γυναίκα νοικοκυρά καλή μάνα ,δουλευταρού είκοσι χρόνια σκληρής δουλειάς για το καλό του παιδιού της.  Εδώ και πέντε χρόνια  όταν την ρωτούσες τι κάνεις, έλεγε δεν ΥΠΑΡΧΩ
Πέντε χρόνια άνεργος ο πενηντάχρονος άντρας της και αυτή με έναν μισθό να πληρώνει 270 €ενοίκιο όλους τους λογαριασμούς ,τα προς το ζειν και τα έξοδα του δεκαπεντάχρονου παιδιού της.
Νιώθω απαίσια γιατί έχω θέρμανση και ένα πιάτο φαγητό όσο
υπάρχουν Λίνες.
Δεν μπορώ να σκέφτομαι τους άρχοντες στα μέγαρα με τα βελούδα και οι Λίνες να βρίσκονται στα ψυχιατρεία.
Όλοι μας εξαντληθήκαμε με τους ανόητους πολιτικούς μας που μας έφεραν σε αυτή τη θέση, αλλά αυτό που έζησα αυτές τις ημέρες δεν μου επιτρέπει να σιωπήσω.
Όλοι μαζί για να μην στέλνουμε μανάδες ,πατεράδες, γέροντες στα άκρα .Να συσπειρωθούμε ,εμείς οι απλοί άνθρωποι ,αφήσετε τους άλλους να σκέπτονται τα πλούτη τους που μπορεί μερικοί να απόκτησαν παράνομα ή τις δουλίτσες τους που πήραν γιατί είχανε τα μέσα από τον μπαμπά.
Να ρωτάμε ο ένας τον άλλον ξέρεις κανέναν που μπορώ να στηρίξω;  Όχι πάντα με χρήματα .
Γιατί σας λέω πως  μπορεί και εσάς να σας κυνηγάει ή φωνή της κάθε ΜΑΝΑΣ που φωνάζει μέσα από το Δαφνί ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΙΑΥΤΟ ΤΑ ΚΑΝΩ ΟΛΑ  ΒΟΗΘΕΙΑ  ,όπως με κυνηγάει εμένα που το άκουσα από την Λίνα μέσα από το ψυχίατρειο.
Καμία Λίνα δεν πρέπει να υπάρξει από εδώ και εμπρός.
Κανένα παιδί φτωχού γονιού να μην γίνει βορά στα λιοντάρια που παραμονεύουν.

Μαρία Χρισταρά-Σπυρογιαννάκη