Η μεταπολίτευση της Ευρώπης (;)

Οι Έλληνες πολίτες, με μεγάλη πλειοψηφία, αποφάσισαν να πουν ΟΧΙ στα προτεινόμενα σχέδια των Ευρωπαίων εταίρων μας για το πως θα σωθεί η Ελληνική οικονομία. Το 61%  είναι ένα καθαρό αποτέλεσμα για όλους. Και γι αυτούς που το χρειάζονταν και γι αυτούς που χρειάζεται να σωπάσουν.

Κυρίως όμως είναι καθαρό γιατί ήρθε σχεδόν μόνο του. Ή μάλλον ήρθε σαν αντίδραση και όχι σαν λογική επιλογή. Δεν ήταν κομματικό, πολιτικό και κυρίως συμφεροντολογικό. Οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ είναι οι νοικοκυραίοι που μπορεί να λοιδορούσαμε στις εκλογές του 2012. Είναι όμως ταυτόχρονα οι άνθρωποι οι οποίοι βλέπουν την ζωή τους σε τέλμα. Και ακόμα χειρότερα, βλέπουν την ζωή των παιδιών τους χαμένη. Τα 5 χρόνια λιτότητας μας έφεραν στο σημείο να αποφασίσουμε πως δεν θέλουμε άλλα 5( ή 15, 25) ίδια χρόνια. Ο λαός ψήφισε ταξικά αυτή την φορά. Και αυτό έγινε τώρα γιατί με τις πολιτικές της Ε.Ε. που επέβαλαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στην Ελλάδα πλέον υπάρχει ταξική διαφορά. Ο ευδαιμονισμός των προηγούμενων δεκαετιών τελείωσε σε κάποιο νοσοκομείο χωρίς  φάρμακα ή σε μια ουρά για δωρεάν τρόφιμα ή ακόμα χειρότερα στην απουσία προοπτικής για τα παιδιά μας.

Και τώρα τι; Ας μη γελιόμαστε και μην φτιάχνουμε παραμύθια επαναστατικά Ο ίδιος κόσμος που είπε ΟΧΙ εχτές αύριο θα φωνάζει γιατί θα του κουρέψουν τις καταθέσεις του ή γιατί θα του δώσεις κουπόνια αντί για χρήματα. Και δίκιο θα έχει.  Είναι έτοιμοι οι Έλληνες πολίτες για ρήξη με την Ε.Ε.; Νομίζω όχι ή μάλλον νομίζω πως είναι λίγο περισσότερο έτοιμοι απ’ ότι πριν 5 χρόνια. Αλλά έτοιμοι δεν είναι. Και γι αυτό η κυβέρνηση δεν τους είπε ποτέ ότι “ ψάχνουμε λύση και εκτός Ευρώ”. Μια συμβιβαστική λύση λοιπόν που θα ικανοποιεί το θυμικό μας, θα κουρεύει το αδυσώπητο χρέος μας και θα δίνει μια ελπίδα, μικρή έστω, για έξοδο από την κρίση είναι το ζητούμενο για την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.

Ωστόσο η επιτυχία της κυβέρνησης δεν θα κριθεί εκεί. Θα κριθεί σε όλες αυτές τις απαραίτητες παρεμβάσεις που χρειάζεται ο τόπος για την κοινωνική δικαιοσύνη που όλοι περιμένουμε. Την ανεξαρτητοποίηση της δικαιοσύνης, την τιμωρία όλων όσων μας έφεραν εδώ, την ιθαγένεια, την επίλυση του μεταναστευτικού, την δίκαιη φορολόγηση, την ανασύσταση του κράτους σε σύγχρονες δομές με στόχο την αχτίδα φωτός που έλεγα πριν.

Ο λαός ωρίμασε, η μεταπολίτευση τελείωσε, και όλοι μας βλέπουμε πλέον τι λάθη κάναμε και πως πρέπει να τα διορθώσουμε. Δε έχουμε ανάγκη από σκάφη, τηλεοράσεις και ακριβά αυτοκίνητα. Αργήσαμε αλλά νομίζω το καταλάβαμε. Θέλουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς και να ανακτήσουμε τον σεβασμό και την αλληλεγγύη προς τον διπλανό μας και το κράτος γενικότερα. Με αυτά θα έρθει η ελπίδα. Όχι με τα ευρώ ή τις δραχμές.

Βασίλης Χρισταράς

υ.γ.  Για να αντιληφθούμε πόσο βαθιά πληγωμένη είναι η κοινωνία αρκεί να μιλήσετε για τις εξελίξεις στην χώρα μας με τους ανθρώπους αυτούς που δεν ψηφίζουν αλλά ζουν μαζί μας 25 χρόνια πια. Ο φόβος που τους έχει κυριεύσει είναι φυσιολογικός για όλους αυτούς που έχουν ήδη φύγει μια φορά οικονομικοί μετανάστες και βλέπουν με τρόμο το αβέβαιο μέλλον των παιδιών τους που μεγαλώνουν εδώ, έχουν ονειρευτεί το μέλλον τους με τους φίλους τους και δεν βλέπουν πουθενά ένα σταθερό σημείο να κρατηθούν.

υυ.γ.(που γράφει και η φίλη Έλσα) Το έγραψα και την προηγούμενη εβδομάδα σαν θέση, το θέτω τώρα σαν ερώτημα: Είναι επιθυμητή αυτή η Ευρώπη; Είναι μια ένωση λαών που πρέπει να ζηλεύουμε; Κι αν όχι υπάρχει η πιθανότητα να την αλλάξεις από μέσα;

Αυτό που θέλουν οι τίμιοι συνταξιούχοι είναι οι λίγες σταγόνες βάλσαμου

Βλέποντας την φωτογραφία του συνταξιούχου που κατέρρευσε ενώ περίμενε στην ουρά για να πάρει μέρος από την σύνταξη της γυναίκας του,μου ήρθαν σκέψεις στο μυαλό,που τις γράφω εδώ σκόρπιες.

Θυμάμαι τον αγώνα του πατέρα μου λίγο πριν ξεψυχήσει να πείσει την αδελφή του Μαρίνα να ενδιαφερθεί για να βγάλει της μάνας μου την σύνταξη .Την κοιτούσε στα μάτια και σφίγγοντας το χέρι της ψέλλισε"δεν πεθαίνω αν δεν μου φέρεις τον υπεύθυνο από το ΙΚΑ να του μιλήσω. Μην μπορώντας να κάνει αλλιώς ή θεία μου ,που δεν μας συμπαθούσε ,μπροστά στον ετοιμοθάνατο έφερε τον γιατρό Γούτσια , στο σπίτι μας .Ένα μεγάλο δωμάτιο που μύριζε πάστρα και επάνω στο κρεββάτι ο σκελετός του πατέρα μου. Δούλεψε μέχρι που αρρώστησε και ήθελε την σύνταξη του.
Ήρθε ο γιατρός και με όση δύναμη του είχε απομείνει ψέλλισε  "ή γυναίκα μου πρέπει να πάρει σύνταξη" κοιτάζοντας τον  στα  μάτια με τα μεγάλα κατάμαυρα  μάτια του, που εκείνη την ώρα έβγαζαν σπίθες. Να μου το υποσχεθείς γιατρέ.
Μην ανησυχείτε κύριε Σπυρογιαννάκη του απάντησε ο γιατρός του ΙΚΑ και έφυγε από το φτωχικό μας,κουνώντας με νόημα το κεφάλι του σε μας που παραστεκόμαστε.
Ο πατέρας μου πέθανε την άλλη μέρα και τα τελευταία λόγια του ήταν" Βιβή την σύνταξη ,τα παιδιά".
Ή σύνταξη ήρθε μετά από  χρόνια και με αυτήν ή μάνα μου έζησε ,δεν δεχόταν από εμάς τίποτα, "έχω τα δικά μου"  έλεγε με καμάρι.
Κάθε μήνα μια φορά,  που επισκεπτόταν το ταχυδρομείο  για να πληρωθεί, ήταν ευτυχισμένη , χαρούμενη,κερνούσε τον εαυτό της μια τυρόπιτα από τον Μανδρέκα και έδινε σε οποίον είχε μεγαλύτερη ανάγκη χαρτζιλίκι.
Κύριο μέλημα της ή αποταμίευση για να υπάρχουν τα χρήματα για την κηδεία της ,"να μην επιβαρύνω παιδί μου " μου έλεγε.
Με τις γειτόνισσες ολόκληρες συζητήσεις για την αύξηση που θα τους έδινε ο Παπανδρεου, για το" δώρο" που γινόταν όλο, δώρα για τα εγγόνια.

Βλέποντας τον συνταξιούχο καθισμένο κάτω να έχει καταρρεύσει διερωτήθηκα  τι έφταιξε αυτός που έπεσε ή χώρα  έξω.

Δεν ήταν από τους κλέφτες που έφαγαν τα χρήματα της πατρίδας μας και τώρα τα έχουν στο εξωτερικό και κοιτάζουν τους φτωχούς αφ' υψηλού,τα 120€ πηγε να πάρει μεσημεριάτικα και δεν άντεξε την κατάντια την ντροπή τις ουρές και "έπεσε"
Έβαλα την γλυκιά μάνα μου στη θέση του και έκλαψα  πικρά, κάποιοι από το εξωτερικό που είδαν τις φωτογραφίες προθυμοποιήθηκαν να του στέλνουν 250€ την εβδομάδα και φυσικά αυτός δεν το δέχτηκε.
Αυτό που θέλουν οι τίμιοι συνταξιούχοι είναι οι λίγες  σταγόνες βάλσαμου, την ΣΥΝΤΑΞΗ τους  μετά από πολλά χρόνια δουλειάς, ιδρώτα και αίματος που έχουν δώσει, θέλουν το αντίδωρο.
Κύριε Πρωθυπουργέ κοίταξε τους πως στέκουν υπομονετικά μπροστά στις τράπεζες και εξασφάλισε την αξιοπρέπεια τους σε παρακαλώ.

Μαρία Χρισταρά-Σπυρογιαννακη.

Ναι ή Όχι ;

Μπορεί με ένα ναι ή με ένα όχι να μιλήσεις για την ζωή των νέων παιδιών και την υπόλοιπη ζωή των ηλικιωμένων ;Θα γράψω εδώ για τα δικά μου ναι και όχι.

 Ναι θα πω στην αλληλεγγύη του πλούσιου προς τον αδύνατο, και μάλιστα όταν αυτός τον δάνειζε τόσα χρόνια για να τον υποδουλώσει.

 Ναι θα πω στη βοήθεια για την ανάπτυξη της ταλαιπωρημένης χώρας, που οι ηγεσίες της την πούλησαν για προσωπικό οικονομικό όφελος.

 Ναι λέω στην βοήθεια των προηγμένων εταίρων σε τεχνογνωσία, για να γίνει ο δημόσιος τομέας παραγωγικός ,για να λειτουργήσει ή δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν όσοι έφαγαν τις σάρκες της πατρίδας μας.

 Ναι στα μέτρα που μας επιβάλλονται και θα βοηθήσουν ώστε τα καταργηθούν οι συντεχνίες που χρόνια τώρα οι συνδικαλιστές τους έλυναν και έδεναν σε κάθε κυβέρνηση μόνο για το συμφέρον τους.

 Λέω όχι στα μέτρα που χτυπούν τους αδύνατους τους φτωχούς, τους νέους οικογενειάρχες. 

Όχι στον εξευτελισμό των νέων που ψάχνουν για μια δουλειά και δεν βρίσκουν. 

Όχι στα πεινασμένα παιδιά που δεν έχουν γάλα να πιουν αφού πέντε χρόνια οι γονείς τους είναι άνεργοι .

 Ο κόσμος σταμάτησε να γελάει, ζει πάντα με φόβο ,θα έχω δουλεία, θα κοπεί το ΕΚΑΣ του πατέρα μου και δεν θα μπορεί να με βοηθήσει, μήπως επιβληθούν νέοι φόροι στο πετρέλαιο και δεν μπορώ να ζεστάνω τα παιδιά μου .Οι πολιτικοί που θα πούνε Ναι σε όλα στους δανειστές καλό είναι να έχουν μπροστά τους τον ταλαιπωρημένο Έλληνα και όχι τον καιροσκόπο ή των τυχερό που έχει δουλειά και καταθέσεις.

 Ναι στην επιχειρηματικότητα ευκαιρίες για τους επενδυτές για να υπάρχουν χρήματα για κοινωνική πολιτική. Όχι στο βόλεμα των δικών μας για να μείνουμε στην εξουσία, όχι σε αυτούς που θέλουν να τιμωρήσουν τον Ελληνικό λαό για την επιλογή του

 Τελικά ναι ή όχι;  ΌΧΙ,  γιατί ήρθε ή στιγμή που εγώ θα αποφασίζω για την ζωή μου.

 Δεν φοβάμαι γιατί μεγάλωσα ανθρώπους που ξέρουν να αγωνίζονται και να μην κτυπούν τις πόρτες των πολιτικάντηδων

 Μας έκοψαν τα ΑΤΜ και μας έπιασε πανικός Ξέρουν το κόλπο καλά, ξέρουν πως εμείς οι νεοέλληνες δεν μπορούμε χωρίς χρήμα , γι΄ αυτό μπορούμε να κάνουμε το παν ,ακόμα και να πάμε γονατιστοί μπροστά τους με παρακάλια για τα γεμίσουν. Ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου ,ας είμαστε ενωμένοι για πρώτη φορά και ας πούμε τη γνώμη μας σεβόμενοι ο ένας τον άλλον.

 Όταν όλα θα περάσουν  τα ναι και τα όχι δεν πρέπει να μας έχουν διχάσει, και το κυριότερο όταν αυτό γίνεται για ένα χρέος που εμείς ο λαός δεν έχουμε όλη την ευθύνη για την δημιουργία του. 

Εύχομαι το καλύτερο για την πατρίδα μας ,ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Μαρία Χρισταρά -Σπυρογιαννάκη.