Αυτό που θέλουν οι τίμιοι συνταξιούχοι είναι οι λίγες σταγόνες βάλσαμου

Βλέποντας την φωτογραφία του συνταξιούχου που κατέρρευσε ενώ περίμενε στην ουρά για να πάρει μέρος από την σύνταξη της γυναίκας του,μου ήρθαν σκέψεις στο μυαλό,που τις γράφω εδώ σκόρπιες.

Θυμάμαι τον αγώνα του πατέρα μου λίγο πριν ξεψυχήσει να πείσει την αδελφή του Μαρίνα να ενδιαφερθεί για να βγάλει της μάνας μου την σύνταξη .Την κοιτούσε στα μάτια και σφίγγοντας το χέρι της ψέλλισε"δεν πεθαίνω αν δεν μου φέρεις τον υπεύθυνο από το ΙΚΑ να του μιλήσω. Μην μπορώντας να κάνει αλλιώς ή θεία μου ,που δεν μας συμπαθούσε ,μπροστά στον ετοιμοθάνατο έφερε τον γιατρό Γούτσια , στο σπίτι μας .Ένα μεγάλο δωμάτιο που μύριζε πάστρα και επάνω στο κρεββάτι ο σκελετός του πατέρα μου. Δούλεψε μέχρι που αρρώστησε και ήθελε την σύνταξη του.
Ήρθε ο γιατρός και με όση δύναμη του είχε απομείνει ψέλλισε  "ή γυναίκα μου πρέπει να πάρει σύνταξη" κοιτάζοντας τον  στα  μάτια με τα μεγάλα κατάμαυρα  μάτια του, που εκείνη την ώρα έβγαζαν σπίθες. Να μου το υποσχεθείς γιατρέ.
Μην ανησυχείτε κύριε Σπυρογιαννάκη του απάντησε ο γιατρός του ΙΚΑ και έφυγε από το φτωχικό μας,κουνώντας με νόημα το κεφάλι του σε μας που παραστεκόμαστε.
Ο πατέρας μου πέθανε την άλλη μέρα και τα τελευταία λόγια του ήταν" Βιβή την σύνταξη ,τα παιδιά".
Ή σύνταξη ήρθε μετά από  χρόνια και με αυτήν ή μάνα μου έζησε ,δεν δεχόταν από εμάς τίποτα, "έχω τα δικά μου"  έλεγε με καμάρι.
Κάθε μήνα μια φορά,  που επισκεπτόταν το ταχυδρομείο  για να πληρωθεί, ήταν ευτυχισμένη , χαρούμενη,κερνούσε τον εαυτό της μια τυρόπιτα από τον Μανδρέκα και έδινε σε οποίον είχε μεγαλύτερη ανάγκη χαρτζιλίκι.
Κύριο μέλημα της ή αποταμίευση για να υπάρχουν τα χρήματα για την κηδεία της ,"να μην επιβαρύνω παιδί μου " μου έλεγε.
Με τις γειτόνισσες ολόκληρες συζητήσεις για την αύξηση που θα τους έδινε ο Παπανδρεου, για το" δώρο" που γινόταν όλο, δώρα για τα εγγόνια.

Βλέποντας τον συνταξιούχο καθισμένο κάτω να έχει καταρρεύσει διερωτήθηκα  τι έφταιξε αυτός που έπεσε ή χώρα  έξω.

Δεν ήταν από τους κλέφτες που έφαγαν τα χρήματα της πατρίδας μας και τώρα τα έχουν στο εξωτερικό και κοιτάζουν τους φτωχούς αφ' υψηλού,τα 120€ πηγε να πάρει μεσημεριάτικα και δεν άντεξε την κατάντια την ντροπή τις ουρές και "έπεσε"
Έβαλα την γλυκιά μάνα μου στη θέση του και έκλαψα  πικρά, κάποιοι από το εξωτερικό που είδαν τις φωτογραφίες προθυμοποιήθηκαν να του στέλνουν 250€ την εβδομάδα και φυσικά αυτός δεν το δέχτηκε.
Αυτό που θέλουν οι τίμιοι συνταξιούχοι είναι οι λίγες  σταγόνες βάλσαμου, την ΣΥΝΤΑΞΗ τους  μετά από πολλά χρόνια δουλειάς, ιδρώτα και αίματος που έχουν δώσει, θέλουν το αντίδωρο.
Κύριε Πρωθυπουργέ κοίταξε τους πως στέκουν υπομονετικά μπροστά στις τράπεζες και εξασφάλισε την αξιοπρέπεια τους σε παρακαλώ.

Μαρία Χρισταρά-Σπυρογιαννακη.